Boomwortels verzamelen in Sihanoukville

Met de schrik vrijgekomen liep ik vorige week dinsdagmiddag de kapperszaak uit. Tien minuten daarvoor viel de kapper mijn haar namelijk aan alsof het een heg was en zijn uitdunschaar de heggeschaar. De moeite om mijn haar te wassen of nat te maken had hij niet genomen, een andere schaar dan de uitdunschaar haalde hij niet tevoorschijn. Na een minuutje was de zijkant wel erg kort en leek het een soort David Beckham-kapsel te worden, op dat moment riep ik hem een halt toe. Met behulp van iemand anders in de zaak die een beetje Engels kon legde ik uit dat ik een normaal kapsel wilde, wat hem uiteindelijk nog wel lukte.
Voor de rest heb ik die dinsdag, woensdag en donderdag aan het rapport gewerkt dat ik aan het eind van de week moest inleveren bij ICS. In de avonden heb ik bij Bokator veel nieuwe knietechnieken geoefend.

Op vrijdag ging ik voor de tweede keer naar het Peum Ben festival, nu met Bun Thy. We gingen naar het dorp waar hij woont, een stukje buiten Siem Reap. Hierdoor moest ik wel nog vroeger opstaan: Thy stond om 03:00 al voor mijn deur. Het was wel een gekke rit voor mij; ik werd door mijn wekker uit mijn slaap gehaald op moment dat ik droomde dat ik door een donker weiland liep, waar ook een hond rondrende, die mij steeds besprong waarop ik hem steeds een klap op zijn neus gaf. Nog steeds slaapdronken en half in die droom reden we een halfuur op de moto door een donker weiland.
De ceremonie bij deze pagoda was een stuk groter dan die waar ik dinsdag was. De mensen waren hier ook duidelijk minder gewend aan westerlingen, ik werd door velen raar aangekeken. We zaten eerst met iedereen in een grote zaal met een altaar in het midden, met om het altaar allemaal papieren geraamtes die in de wind dansten, waar mensen geld en etensoffers neerzetten. Vervolgens maakten we onze rondjes om de tempel, hier gooiden ze de rijst/ander eten in bakjes in plaats van op de vloer/muur, op zich wel hygiënischer. De oom van Bun Thy onderhield de pagoda, hij had dus een speciaal offer met wierook om in de tempels te zetten, Thy kreeg een schaal met maskers en ik mocht een grote kom rijst dragen. Na de drie rondjes gingen Thy's oom, Thy, nog een man of 15 en ik de pagoda in. Daar zaten een stuk of 20 monniken op een verhoging te bidden naar een enorm goudkleurig boeddhabeeld, dat fel verlicht was. Wij zaten wat lager en knielden naar de monniken, het zag er vanaf daar erg bijzonder uit. Na een tijdje moesten de offers naar voren gebracht worden, ik ging dus met Thy en z'n oom naar voren en zette de schaal met rijst voor de monniken neer. Vervolgens zaten we daar nog een tijd totdat er buiten een paar diepe, lage dreunen te horen waren; de zon was opgekomen en er werd op de grote trommel geslagen.
Na de ceremonie leidde Thy mij nog even rond langs het tempelcomplex en de rest van zijn dorp en hebben we samen met lekkere soep ontbeten. Ik ging hierna terug om op werk vroeg te kunnen beginnen met mijn verslag, ik viel alleen per ongeluk in slaap in mijn hotelkamer en werd pas twee uur later wakker. Vervolgens heb ik mijn verslag bijna af gekregen. Na de bokatorles die avond deed Teven voor hoe hij had geleerd om klappen op zijn hoofd te ontwijken; hij stond een halve meter voor mij en gooide een flessendopje naar mijn voorhoofd. Het was de bedoeling dat ik mijn hoofd snel genoeg opzij deed om niet geraakt te worden, wat niet lukte. Ik deed het ook een keer bij Teven, die zo snel was dat je het zou missen als je op het verkeerde moment knipperde. Ik vertelde dat ik dit weekend naar Sihanoukville (aan de Cambodjaanse kust) ging, Teven vroeg of ik daar wortels van de Kaon Kant boom voor hem wilde meenemen, waar hij een medicijn van maakt.
Die avond ben ik nog met Thy de stad in geweest; eerst wat gegeten (ik dan, hij had al gegeten) in een gezellig restaurant gerund door een expat die daar weestieners opleidde. Daarna zijn we doorgegaan naar de Temple Bar, waar vooral toeristen komen maar ook een paar Cambodjanen. Daar heb ik ontdekt hoe Cambodjanen poolen in een club; iedereen kan meedoen en als het je beurt is mag je elke bal erin tikken.

Zaterdag heb ik tot in de middag aan mijn verslag gewerkt, deze afgekregen en naar Joyce opgestuurd. Die avond vertrok mijn bus naar Sihanoukville, omdat ik de mountainbike weer terug aan Francis had gegeven voor de vakantie (die t/m woensdag duurde) besloot ik het nuttige met het aangename te verenigen en al lopend naar het busstation avond te eten bij straatkraampjes die ik tegenkwam. Dit was vaak erg lekker; ik heb broodjes met vlees & sla gegeten, gefrituurd vlees & groente en cake. Nog even een paar slippers gekocht voor in Sihanoukville, daarna op de nachtbus gestapt. Deze had iets wat leek op bedden, voor mij was deze wel veel te krap, ik lag dus met mijn voeten ver over de rand. Na een rit van zo'n 10 uur kwam ik aan in Sihanoukville.

Ik kwam daar zondag om 06:00 aan en wilde vervolgens naar het centrum lopen. Ik dacht dat de grote weg volgen een goede tactiek zou zijn, deze leidde echter naar één of andere afgelegen haven, vanaf daar heb ik dus maar de moto gepakt naar het echte centrum. Daar aangekomen had ik behoorlijk honger gekregen en ben dus gaan zitten bij een ontbijttentje vlak bij het strand, dat 'Sisters' heette, waar ze pancakes maakten. Daar raakte ik aan de praat met Rob en Lisa, een Duits stel dat naar Australië ging verhuizen. Met hen heb ik nog even aan het strand gezeten, wat gedronken en kreeft gegeten (heel vers; er lopen de hele tijd vrouwen over het strand met net gevangen en net gegrilde kreeft, erg lekker!). Daarna wilde ik wel wat meer van het gebied zien; ik heb dus een kajak gehuurd en ben hiermee langs de stranden gaan kajakken. Dit was erg mooi; de stranden zijn wit, de zee blauw en uitgestrekt met af en toe wat kleine eilandjes in de verte. Ik had een kamer in de Monkey Republic in een vierpersoons slaapzaal, waar ik aan het eind van de middag nog even lag om wat slaap in te halen. Daarna een potje gepooled in het hostelcafé met een Engelsman en avondgegeten & een tijdje gepraat met een Autralisch meisje (dat hiervoor een paar jaar in Engeland had gewoond) die ook in het hostel zat. Met haar ben ik nog naar het strand gegaan en daar wat gedronken met wat Engelsen en een Nederlandse.

Maandagochtend ging ik weer naar Sisters voor een westers ontbijt. Na afloop heb ik nog een tijdje gepraat met de eigenaresse (Sokha) die erg goed Engels sprak (beter dan de studenten Engels die ik in Siem Reap heb leren kennen), ze zei dat ze dat van toeristen geleerd had. Ze vertelde dat ze parttime werkte in een broodjeszaak, om daar recepten af te kijken (wat de manager niet wist). Ze bewarde een klein opschrijfboekje waar ze tijdens werk buiten het zicht van camera's snel aantekeningen maakte. Ze wilde over een tijd een eigen broodjeszaak beginnen in Siem Reap.
Die middag heb ik voor $2 een mountainbike gehuurd en ben daarmee langs de kust gereden. Daar kwam ik bijna alleen Cambodjanen tegen; er was duidelijk één strand waar alle toeristen zaten en op alle andere stranden alleen Cambodjanen. Ik kwam na iets meer dan een uur fietsen een brug tegen naar een eiland die helaas nog niet open was, ik dacht er nog over om hard langs de op een stoel hangende bewaker te fietsen maar bedacht mij dat ik langs dezelfde brug ook weer terug zou moeten. Verder onderweg nog een paar mooie foto's gemaakt van de kust en bij een strandtentje een lekkere lunch met garnalen en mango in een pittige saus gegeten. Toen ik mijn fiets aan het eind van de middag inleverde vroeg de eigenaar van de fietsverhuur, die daar ook een eettentje had, mij om advies om met zijn (slechtlopende) zaak meer klanten te trekken. Ik vond t wel leuk om met hem mee te denken, ik zei dat hij meer aan aankleding moest doen en beter zichtbaar moest zijn vanaf de straat. Terug in het hostel weer gepooled & wat gegeten, daarna door naar het strand met wat Ieren, die conform hun reputatie behoorlijk snel dronken, wat ik maar niet probeerde bij te houden. Kyra (één van hen) nodigde mij nog uit om een keer langs Ierland te komen.

Dinsdagochtend weer ontbeten bij Sisters, toen ik binnenkwam haalde Sokya net een schaal brownies uit de oven, ik mocht er één proeven. Deze was heel lekker: aan de onderkant luchtig, boven smeuig en een sterke chocolasmaak. Ik vroeg haar het recept, we vonden het allebei wel grappig dat ik van een Cambodjaanse leerde hoe je lekkere brownies maakt. We hebben nog een tijdje zitten praten, ik vertelde dat ik op zoek was naar de Kaun Kant-boom voor Teven. Sokya wist wel waar deze groeiden en wilde mij er wel heen brengen, we zijn dus op de scooter gestapt naar een stukje strand ongeveer een kilometer verderop. Daar vonden wij de Kaun Kant-boom, die groeit in het zeewater naast de oever en 'staat' op zijn wortels. Met mijn zakmes en onze handen haalden we wortels eraf tot mijn plastic zak vol was. Toen we weer terug waren en email-adressen hadden uitgewisseld heb ik nog een kajak gehuurd en ben daarmee langs Ocheutal beach gepeddeld, ook erg mooi. Die avond ging ik alweer terug; heb aan het eind van de middag dus nog even aan het strand gelezen, wat gegeten in het hostel en ben daarna weer op de nachtbus naar Siem Reap gestapt.

De dag erna een rustig dagje gehad. Nog een tijdje bij hostel Babel gezeten, waar ik in Sihanoukville een tip over kreeg dat ze gastgezinnen regelen om bij te wonen. Deze bleken alleen twee uur bij Siem Reap vandaan te zijn. Teven was die avond erg blij met de Kaun Kant-wortels, hij vertelde dat hij ze gebruikte om een medicijn te maken tegen botbreuken. Hij maakte er een pasta van met nog wat ingrediënten en smeerde dat op een gespalkte arm, dan groeide het weer goed vast. Aan één van zijn leerlingen, die al vergevorderd is en af en toe een les overneemt als Teven er niet is, leerde Teven nu ook hoe je medicijnen maakt. Verder nog een tijd gepraat die avond, over eetpatronen, trainingsschema's (zijn meester, die in Phnom Penh woont, is al erg oud en kan Teven dus niet helpen bij trainingen door stootkussens vast te houden waardoor Teven volgens zichzelf minder snel is, toch is hij al drie jaar kampioen van Cambodja), botbreuken, gelijkmoedigheid, armoede en de net overleden (oud-)koning. Deze was op maandag overleden, Sokha vertelde toen al dat veel Cambodjanen daar verdrietig over zouden zijn. Ondertussen staan hier in Siem Reap overal portretten van de koning en hangen er overal Cambodjaanse vlaggen, op mijn werk dragen alle Cambodjanen een zwarte strik op hun overhemd. Chanthy was (net als ongeveer een miljoen andere Cambodjanen) in Phnom Penh toen de koning daarheen werd gebracht vanuit Beijing, ze had veel foto's gemaakt van rouwende massa's. Teven vond al deze huilende mensen op straat niet goed; hij zei dat ze beter stil konden staan bij hun goede herinneringen aan de koning en elkaar niet meeslepen in het verdriet.