De bivak op luchthaven Frankfurt

Vanuit Puerto Viejo aan de kust van Costa Rica is hier mijn eerste reisverslag van mijn reis naar Midden- en Zuid-Amerika. De reis hiernaartoe ging niet heel voorspoedig; bij mijn overstap op Frankfurt afgelopen woensdagavond werd ik aan de gate geweigerd.Het blijkt namelijk dat de Costa Ricaanse regering erg bang is dat mensen niet meer weggaan, daarom moet je een ticket het land uit hebben voor je erin mag. Dit wist ik niet, en in dat kwartier overstaptijd kon ik ook niks meer regelen. De stewardess bij de gate was onvermurwbaar, toen mijn vlucht even later vertrok stond ik dus nog op de luchthaven. Het was al laat en alle balies waren al gesloten, ik heb dus maar een bankje op de luchthaven opgezocht om de nacht door te brengen. De volgende ochtend ging ik, na een uur op mijn bagage te hebben gewacht die ergens in het depot was, naar de balie van Condor (waarmee ik zou zijn gevlogen) om te proberen mijn ticket om te boeken. Na veel gedoe en gewacht bleek dat ze dit niet wilden toen, toen stond ik dus ticketloos op Frankfurt.

Er zat niks anders op dan een nieuw ticket te boeken. Na veel over en weer gebel met m'n pa hebben wij een retourtje San José geboekt (op korte termijn is een retourtje minstens de helft goedkoper dan een enkeltje) en een retourtje San José- Lima (Peru) waar ik over een maand aan m'n ontwikkelingsproject begin. M'n vlucht zou echter pas de volgende ochtend vertrekken, ik moest dus nog bijna een dag doorbrengen op de luchthaven (aangezien ik had gepakt op warm en zonnig Costa Rica/Peru had ik geen trui/jas om de kou in Frankfurt te trotseren).

Met een boekje dat ik mee had genomen voor onderweg en mijn wat&hoe Spaans kwam ik de uurtjes door (met nog een uitgebreide schoonmaaksessie op de wc; mijn shampoo en zonnebrand waren in mijn tas opengegaan - ook dat nog). Tegelijk met nog wat gestrande reizigers en wat daklozen ging ik 's avonds weer op zoek naar een bankje. Ik was nog redelijk vroeg en kon een bankje bemachtigen in het warmere deel van de luchthaven - sommige anderen moesten bij de ingang slapen, waar het kouder is. Tja verschil moet er zijn.

Vanaf de volgende ochtend ging mijn reis gelukkig een stuk voorspoediger; tijdens de vlucht naar Dallas (waar ik overstapte) had ik de middelste drie stoelen voor mezelf alleen. Ik kon dus prima kon slapen, ook omdat we de hele vlucht in het donker zaten omdat er bij het begin van de vlucht werd omgeroepen of iedereen zijn raampjes naar beneden wilde doen zodat de tv-schermen niet schitterden - waarna bijna niemand ook daadwerkelijk naar de film keek.

Vrijdagavond aangekomen in San José (waar er niet eens naar mijn retourticket werd gevraagd) maakte ik meteen kennis met het Midden-Amerikaanse 'si, si!'; op de bus vroeg ik naar 'Central Colon' waarvan ik had gezien dat er veel hostels warenn, waarop de buschauffeur 'si, si!' riep. Vervolgens werd ik er bij het eindstation (nog steeds wel in het centrum) uitgezet en bleek de chauffeur geen idee te hebben gehad wat ik zei. Min of meer op goed geluk ging ik toen een stukje lopen en kwam gelukkig al snel een redelijk goed uitziend hostel tegen, waar ik mij eindelijk weer kon douchen en in een echt bed kon slapen.

De volgende ochtend vertrok ik met de bus naar Puerto Viejo, waar ik halverwege de middag aankwam. Witte stranden, warmte en overal rasta's. De talenschool waar ik de komende maand ga studeren ligt heel idyllisch een minuutje lopen van het strand, de school zelf heeft een tuin met tropische planten, hangmatten en buitenlokaaltjes.
Inmiddels zit ik hier al twee dagen en heb het goed naar mijn zin. Er zijn hier veel Nederlanders (bijna iedereen eigenlijk, en nog een Zweedse en een Engelse, allemaal studenten), een leuke groep. De eerste avond zijn we met een groepje uit eten geweest, gisteren gingen we naar een nationaal park waar we luiaards (die echt héél langzaam bewegen, hij deed er een kwartier over om een boom omhoog te klimmen), slangen, apen en blauwe krabben in het wild tegenkwamen. De foto's volgen binnenkort. In de avond hadden we een filmavond met, heel Midden-Amerikaans, zelfgemakate guacamole en salsadip.

Met de spaanse lessen ben ik vandaag begonnen, deze zijn aardig intensief. We hebben met z'n drieën les (met Chantal, die nu ook op deze school verblijft en nog een Amerikaanse vrouw die in de buurt woont). Na vier uur lang gesprekken en rijtjes te hebben geoefend heb ik nu nog even met een woordenboek erbij een spaanse krant geprobeeerd te lezen. Zometeen gaan we met bijna iedereen weer in Puerto Viejo uit eten. Zoals de Costa Ricanen zeggen: la pura vida!