Logeren bij Tico's in Turrialba

Hoi iedereen,
Het is nu een beetje schakelen om in het Nederlands te schrijven; de hele dag hoor ik nu alleen maar spaans. Sinds twee weken zit ik nu in Turrialba bij mijn gastgezin, waar iedereen alleen maar spaans spreekt, de hele dag spaanse (Costa Ricaanse) tv opstaat en spaanse muziek klinkt. Ik kan het goed met ze vinden, vooral de moeder (Rasberly, voor de rest wonen hier Remon (haar vriend) Bernardo en Annamaria (haar kinderen) en Sarah (de dochter van Annamaria)) spreek ik veel. De tweede avond ging ik meteen met ze mee naar een familieceremonie; Rasberly's vader was toen precies een jaar geleden overleden. Ik merkte meteen hoe belangrijk het Christendom hier voor iedereen is; er kwam een priester langs bij het huis van Rasberly's moeder (waar de ceremonie werd gehouden) die een uur lang allemaal spreuken opzei, waarbij alle aanwezigen af en toe ook meededen. Daarna aten we met z'n allen. Ik probeerde een beetje te volgen waar iedereen over praatte, maar met mijn twee weken spaans kon ik van alle snelle gesprekken niet veel meer begrijpen dan de paar losse woorden die ik af en toe opving.
Verder gaat deze familie niet heel veel de deur uit (Turrialba is ook een rustig bergdorpje, er is hier niet zo heel veel te doen), als we met z'n allen 'een biertje gaan drinken' gaan we met de auto naar de nachtwinkel om bier te kopen, om dit vervolgens thuis op te drinken. Is natuurlijk ook goedkoper.

Rondom Turrialba heb ik nog wel wat uitjes gedaan met Helena, Dora en Barbara (die ook op de school studeren), zoals een 'chocoladeworkshop' waarbij we zelf de chocoladebonen maalden tot chocola (en deze natuurlijk zelf opaten) en een uitje naar het weeshuis in de buurt (waar de kinderen zich duidelijk erg verveelden), maar de meest spectaculaire was een rafting-tour over een snelstromende rivier. Op weg hiernaartoe hadden we meteen al een grote hindernis; omdat het zo nat is de laatste tijd (de afgelopen twee weken heeft het bijna alleen maar geregend hier, vandaag is de eerste echt zonnige dag!) zijn de bomen wat los gaan zitten, en was er één dwars over de weg gevallen. De tourorganisatoren hadden nog wel een kapmes bij zich; na lang hakken en een paar keer met de hele groep aan zware takken sleuren hadden we hem aan de kant. Tijdens de tocht werden we behoorlijk door elkaar geschud (één iemand viel twee keer uit het rubberbootje) en kletsnat, maar het was wel een hele mooie ervaring tussen het Costa Ricaanse woud.

Gisteren heb ik een grote 'to-do' van mijn lijst kunnen strepen: de knalgroene kikker met rode ogen van Costa Rica in het echt zien. Met Dora en Barbara, die ook op de school studeren, ben ik naar een slangenonderzoekscentrum gegaan, waar de gevaarlijkste slangen van Costa Rica worden bewaard voor onderzoek. Na een korte uitleg over zijn onderzoek (in het Spaans, ondertussen kende ik genoeg om bijna alles te kunnen volgen (het hielp erg dat hij langzaam sprak)) haalde de eigenaar de slangen één voor één uit hun hokken zodat wij ze konden bekijken. Ik vond het verrassend dat veel van de giftigste slangen helemaal niet zo groot zijn, je ziet ze zo over het hoofd. Aan het eind haalde de eigenaar de groene kikker tevoorschijn, hieronder zie je een foto met hem op mijn schouder!

Mijn dagelijkse spaanse lessen zijn hier ondertussen gewoon doorgegaan. De eerste week vond ik ze wat minder goed dan in Puerto Viejo; de docent legde minder goed uit en behandelde ook minder stof, en we kwamen zelf ook minder aan spreken toe. De tweede week kreeg ik echter een andere docent, Manuel, waar ik heel blij mee ben. Hij legt duidelijk uit, we moeten veel zelf praten en de stof gaat er snel doorheen. Hij is wel een atypische Costa Ricaan (of Tico, zoals ze zichzelf noemen); hij vertelde dat hij graag een keer naar China wil, omdat de mensen daar volgens hem erg perfectionistisch zijn, wat hem wel aanspreekt. Hij is het 'tranquilo' van Costa Rica wel een beetje zat.

Over vier dagen ga ik alweer weg uit Costa Rica; dan begint mijn onderwijsproject in Peru! Vanaf de 20ste volg ik eerst een training in Lima, de hoofdstad, waar ik weer bij een gastgezin ga verblijven (de familie van één van de organisatoren van het project). Een week later verhuis ik naar Chimbote, een klein plaatsje aan de kust waar we met alle studenten die meedoen aan het project op een soort campus verblijven. Dat wordt de twee maanden daarna mijn vaste uitvalsbasis. We moeten voor het project wel naar veel verschillende scholen, dus op die manier krijg ik hopelijk veel van het land te zien!
Maar de komende dagen ga dus ik nog even de laatste Costa Ricaanse berglucht opsnuiven en Spaans oefenen met mijn familie.